Dit kwam regelmatig voor: mijn ondergoed wassen op de speelplaats. Het was mij niet helder waarom. Als het een straf moest zijn was dat al onterecht. Het hielp alleen niet om op te houden met plassen in bed. Dat hield pas op toen ik bijna 14 was op het Seminarie.Het zou dus niet kunnen  voorkomen dat het weer gebeurd. Zoiets gebeurd in je slaap en als het even meezit voel je het warme vocht  langs je benen stromen. Dan wordt je wakker en dat is het dan. Meestal rond een uur of vier in de ochtend en dat krijg je niet droog voor zeven uur. Jammer dan.

Bezoek van mijn vader. Ik sta niet recht. Hij lijkt me naar zich toe te trekken. Echter, in die houding schuilt iets van afstand en er is geen blijheid. Hij staat er trots bij: dit zijn mijn kinderen. Het lukt hem echter niet om contact te maken. We hebben geen gesprek. Hij neemt ons mee (mijn zus is er niet) naar een restaurant om cake met ananas en slagroom te eten. In de loop van de tijd twee films gezien: "El Alamo" waarbij David Crocket  de held die  aan het eind om het leven komt en "Marcelino, Brood en Wijn" Mooi zoals je naar de Hemel kunt gaan.

 Hij moet zich niet op zijn gemak hebben gevoeld omdat de hoofdzuster op de hoogte was van de aanleiding. Ik kan me ook niet herinneren dat we elkaar veel te vertellen hadden.  Als hij al brieven schreef, ze werden overal waar ik kwam achter gehouden. En die ene brief die er wel per ongeluk door kwam, bevatte de tekst: "ik ben tenslotte je vader"

. Dat wist ik ook wel. Hij had echter geen enkel inlevingsvermogen namelijk:  dat ik geen keuze had. Mijn ouders hebben elkaar grondig gehaat en ik voelde perfect aan dat een blije briefwisseling niet begrepen zou worden. Hoogverraad. Terzijde: de tekst "ik ben tenslotte je vader" krijg ik niet uit mijn mond.