De reunie werd georganiseerd door de Bewonerscommissie van het Sint Maartenshuis. Het hele huis is gecompartimenteerd en zijn in delen  verhuurd. Vandaar de instelling van een bewonerscommissie die toeziet op het onderhoud, schoonmaak en bewonerswissel.  Voor ons was het samen delen van beelden uit vroegere tijden het feest van de herkenning, . We waren allemaal kinderen zonder te weten waarom de anderen er waren. We speelden, gingen naar school, werden verzorgd. Er was ook een bejaardenvleugel en mijn zus hielp daar graag. Met veel aanwezige mensen die er waren had ik geen band. Ze waren na mij gekomen, kenden de leidsters van nabij en en konden dat delen. Maar toch,  ik was er blij mee: herinneringen bevestigd zien. Een enkel moment de pijn delen om de redenen van uithuisplaatsing.

Het is ook niet zo dat eenmaal weer thuis de normale gang weer wordt opgenomen. Dat is ook het actuele drama van vandaag : de uithuisplaatsingen van een paar duizend kinderen zonder zicht op terugkeer. En het drama is dat de kinderen  verzelfstandigd zijn, niet meer het kind van toen. En dat veroorzaakt veel spanningen, weglopen, vechtpartijen en dat is wel de grootste klap voor ouders. Ze zijn misschien veilig, maar je bent ze kwijt.

OP dit moment steun ik dan ook   de activiteiten van het VERGETEN KIND.